Η αγωγή λίπανσης πρέπει να στηρίζεται σε προηγηθείσα ανάλυση εδάφους που επαναλαμβάνεται κάθε τρία με πέντε χρόνια και να συνδυάζεται, όπου θεωρείται αναγκαίο, και με φυλλοδιαγνωστική, με στόχο την εξασφάλιση μιας ικανοποιητικής ισορροπίας θρέψης.
Για το πρόγραμμα λίπανσης είναι απαραίτητα:
1. Η γνώση της μηχανικής σύστασης του εδάφους, του pH, της αγωγιμότητας, του % ποσοστού της οργανικής ουσίας και του ανθρακικού ασβεστίου.
2. Η παραγωγική κατεύθυνση (επιτραπέζια ή ελαιοποιήσιμη).
3. Η φαινολογική κατάσταση των δένδρων και η ύπαρξη εχθρών ή ασθενειών.
4. Το πρόγραμμα και το σύστημα άρδευσης, η ηλικία και η πυκνότητα φύτευσης των δένδρων.
Η διατήρηση των φυτών σε θρεπτική ισορροπία αυξάνει την αντοχή τους στις ασθένειες, καθώς επίσης και σε συνθήκες έλλειψης νερού και μειώνει την καρπόπτωση.
Γενικά η ποσότητα του χορηγουμένου αζώτου δεν θα πρέπει να ξεπερνά τα 10 Kg / στρέμμα και στα πιο παραγωγικά κτήματα.
Συνιστάται η λίπανση αζώτου να γίνεται από τα μέσα του χειμώνα μέχρι την ανθοφορία ενώ ένα μέρος της να χορηγείται το θέρος (σε αρδευόμενους ελαιώνες). Σε περιοχές με έντονη βροχόπτωση και σε αρδευόμενους ελαιώνες να αποφεύγεται η λίπανση του αζώτου τον χειμώνα.
Υπερβολική λίπανση αζώτου ευνοεί την ανάπτυξη πολλών παθογόνων (εντόμων και μυκήτων).
Η φωσφορική λίπανση, σε μέσης γονιμότητας εδάφη πρέπεινα κυμαίνεται περίπου στο 1/3 του χορηγούμενου αζώτου. Για τον καθορισμό της φωσφορικής λίπανσης είναι απαραίτητη η φυλλοδιαγνωστική εξέταση. Γενικά οι απαιτήσεις σε φωσφόρο των μικρής ηλικίας δένδρων είναι μεγαλύτερες από αυτές των παραγωγικής ηλικίας.
Η καλιούχος λίπανση συστήνεται μεταξύ 8 Kgr / στρέμμα για ξηρικές καλλιέργειες και 10 – 15 kgr / στρέμμα Κ2Ο για αρδευόμενες, ανάλογα πάντα με την παραγωγή σε ελαιόκαρπο.
Συνιστάται κάθε έτος λίπανση συντήρησης 1-2 μονάδων Καλίου. Επαρκή επίπεδα καλίου εξασφαλίζουν αντοχή στην ξηρασία, μικρότερες απώλειες νερού (διαχείριση διαπνοής) και μειωμένη ευπάθεια στις ασθένειες.
Το Βόριο είναι πολύ σημαντικό στοιχείο για την ελιά και συχνά παρατηρείται τροφοπενία στο στοιχείο αυτό σε πολλές περιοχές που καλλιεργείται η ελιά ανά την Ελλάδα.
Η διόρθωση της τροφοπενίας βορίου είναι σχετικά εύκολη με προσθήκη βόρακα ή βορικού οξέος στο έδαφος, το φθινόπωρο μέχρι τις αρχές του χειμώνα.
Σε παραγωγικά δένδρα καλής ανάπτυξης συνιστάται η προσθήκη 300-500γρ. βόρακα ή 200-300γρ βορικού οξέος ανά δένδρο.
Σε δένδρα μεγάλης ανάπτυξης ή σε πολύ ασβεστούχα εδάφη η προστιθέμενη ποσότητα μπορεί να αυξηθεί μέχρι 1Kg, ανά δένδρο.
Η τροφοπενία βορίου μπορεί να εκδηλωθεί σε δένδρα κάθε ηλικίας, με γρηγορότερη εξέλιξη όμως στα μικρότερης ηλικίας. Σε σοβαρή έλλειψη προκαλείται μείωση της ανθοφορίας και της καρπόδεσης, αυξάνεται η καρπόπτωση και παραμορφώνεται χαρακτηριστικά ο καρπός (ξήρανση του άκρου), λόγω μειωμένης κινητικότητας του Βορίου (δέσμευση στην άργιλο ή άσβεστο).
Η προσθήκη Βορίου, μπορεί να γίνει και διαφυλλικά, προανθικά με διάλυμα βόρακα (0,6-0,8%).
Γενικά, η λίπανση συνιστάται να γίνεται με λιπάσματα που καθιστούν ευκολότερη τη χορήγηση των επιθυμητών μονάδων κάθε στοιχείου.
Συνιστάται η χλωρά λίπανση σε λιγότερο επικλινή εδάφη με σπορά ψυχανθών, όπως βίκου, κουκιών, κλπ.
Σε ιδιαίτερα παραγωγικές περιόδους συνιστάται συμπληρωματική λίπανση τόσο κατά την διάρκεια αύξησης του καρπού όσο και αμέσως μετά την συγκομιδή προς αποφυγή διάβρωσης και για την διατήρηση εδαφικής υγρασίας (ιδιαίτερα σε περιοχές με υψηλή βροχόπτωση).
ΠΗΓΗ: ΥπΑΑΤ, Ο∆ΗΓΙΕΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗΣ ΦΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ
